Sorry, you need to enable JavaScript to visit this website.

De straat als (t)huis: als het leven geen feestje is…

Sinds de invoering van de vernieuwde WMO in 2015 is er een sterke stijging te zien in het aantal dak- en thuisloze mensen in Nederland. Onder jongeren tussen de 18 en 27 is het aantal in tien jaar tijd verdrievoudigd (laatste schatting CBS 2019). Bij B-there zien we momenteel een sterke groei in het aantal dak- en thuisloze mensen. Steeds meer cliënten hebben geen vaste verblijfsplaats, worden uit hun woning gezet en leven in barre omstandigheden. De realiteit is dat deze mensen leven van bankje tot bankje of wonen onder een partytent tussen de struiken, voor deze mensen is het leven allesbehalve een feestje.
Bij ons gaan alle alarmbellen af, maar de overheid heeft nog steeds geen oplossing voor dit probleem welke al langer dan 12 jaar speelt.

Wij maken ons grote zorgen om onze cliënten, zij kunnen vaak niet terecht in een opvang ofwel omdat deze vol zit ofwel vanwege hun complexe problematiek. Dit zorgt ervoor dat zij noodgedwongen zijn om van de straat een (t)huis te maken. Wij zien dat onze cliënten noodgedwongen steeds creatiever moeten worden en dit levert te meest bizarre, inhumane woonomstandigheden op. 
            
In 2020 heeft de Raad van Volksgezondheid en Samenleving al een advies uitgebracht naar de overheid waarin staat dat mensen niet aan hun herstel kunnen werken voordat zijn beschikking hebben over een thuis. Dakloosheid zou geen probleem van de zorg moeten zijn maar een die op voorhand voorkomen dient te worden voorkomen. Wij zouden betere zorg kunnen leveren wanneer cliënten een veilig thuis hebben waarin ze de kans hebben om hun leven te stabiliseren en opnieuw op te bouwen. Dakloosheid heeft niet alleen invloed op alle leefgebieden ten aanzien van de cliënt maar zorgt er ook voor dat deze mensen geen goede zorg kunnen ontvangen waardoor een weg naar beter bestaan en zelfredzaamheid voor deze mensen ernstig belemmerd wordt. Ook het leveren van zorg wordt hierdoor bemoeilijkt, dit uit zich niet alleen in een, eindeloze strijd in het zoeken naar woningen maar ook naar de verblijfsplaats van onze cliënten. Kostbare tijd die eigenlijk aan de zorg voor onze cliënten besteed zou moeten worden.

Mensen die van de straat hun thuis moeten maken zijn per definitie kansloos, hoewel iedereen wettelijk gezien in aanmerking zou moeten komen voor een briefadres wordt dit binnen veel gemeentes niet nageleefd, en daarnaast bestaat er nog zoiets als urgentie welke in de praktijk nog ver te zoeken is. Deze cliënten worden hiermee uitgesloten van zorg en zijn op zichzelf aangewezen terwijl uit onderzoek blijkt dat het grootste deel van de daklozen mensen te kampen heeft met een onderliggende problematiek zoals verslaving, lichtverstandelijke beperking en psychische problematiek, welke bijdragen aan de dakloosheid.
Wanneer ziet de overheid in dat deze mensen niet zelfredzaam zijn?! It take’s a village to raise a child, maar stopt dit principe dan wanneer mensen de leeftijd van 18 jaar bereiken? 60% van mensen die dakloos zijn hebben een verleden binnen de jeugdzorg en dit aantal is nog steeds groeiende.

B-there ziet dat deze mensen niet meer zelfstandig uit deze situatie kunnen komen. Wij willen juist deze mensen ondersteunen en onze bijdragen leveren ten aanzien van dit langdurige maatschappelijke probleem door deze mensen op een gelijkwaardige manier te begeleiden en ze de kansen geven die iedereen in Nederland zou moeten krijgen. Wij begeleiden deze mensen vol compassie op een onvoorwaardelijke manier en staan voor een duurzame relatie waarin gewerkt wordt aan herstel. Echter is het voor dit herstel wel van belang dat deze mensen over een woning beschikken.
B-there sluit zich daarom volledig aan bij het advies van de Raad van Volksgezondheid en Samenleving; “ Herstel begint met een huis”, niet met een partytent.